De opbrengst uit mijn Baan aandelen investeerde ik weer in andere aandelen en binnen een aantal jaren had ik, voor een midden twintiger, een niet gering kapitaal bij elkaar verdiend. Ik wist het zeker, binnen 10 jaar zou ik niet meer hoeven te werken. Immers, het waren gouden tijden. Zo bijna alles wat je kocht steeg in waarde en iedereen dacht, inclusief mijzelf, dat beleggen een koud kunstje was.
Dag en nacht was ik met de financiële markten bezig. Anno 2014 werk ik nog steeds en ben ik ook nog altijd actief op de financiële markten, zei het niet meer zo intensief als voorheen. Niet alleen gemeten in het aantal uren, maar ook in het gebruik van de hoeveelheid informatie om tot aan- en verkoopbeslissingen te komen. Met dit laatste zinspeel ik dan op het gebruik van de hoeveelheid indicatoren.
Thans gebruik ik er nog maar 1, toentertijd maar liefst 3 tot 4 onder de koersgrafiek, en ook nog eens 2 indicatoren in de grafiek zelf, op het moment dat ik deze woorden opschrijf moet ik van binnen even lachen. Misschien u ook een beetje! En ook het aantal aan- en verkopen momenten heb ik drastisch teruggebracht. Als het om aandelen of beleggingsfondsen gaat neem ik slechts nog 1 keer per maand een beslissing tot kopen of verkopen. Het gezegde luidt: ‘geduld is een schone zaak’.
Klopt helemaal, en voor ons beleggers zou ik zelfs het 'schone' voor het 'vruchtbare' willen vervangen. Ik constateer dat ik gedurende de tijd van subjectief naar objectief, van veel naar weinig informatie en van een extreem korte tijdshorizon naar een steeds langere horizon ben gegaan. Eveneens heb ik met mijzelf de volgende twee afspraken gemaakt:
1.
Ik
koop alleen aandelen of beleggingsfondsen waarvan ik objectief kan bepalen of
ze in stijgende
trend zitten.
2.
Ik
verkoop aandelen of beleggingsfondsen, neem winst of verlies, op het moment dat
ik objectief
heb vastgesteld dat deze zich in een dalende trend bevindt.
Meer regels heb ik niet nodig, en wil ik ook niet. Hoe meer regels des te ingewikkelder het wordt.
De beslissing tot koop- en verkoop neem ik aan de hand van kwantitatief meetbare bronnen zijnde:
1. Het 200-daags voortschrijdende gemiddelde.
2. Het 6-maands prijsmomentum.
De
2 componenten heb ik in een eenvoudig model tezamen gebracht dat in aandelen of
obligatiefondsen belegd:
1.
De
richting van het voortschrijdend gemiddelde bepaalt of ik wel of niet moet
beleggen. 2. De richting van het voortschrijdend gemiddelde bepaalt of ik moet kopen of verkopen.
3. Indien ik mag kopen dan bepaalt het momentum wat ik moet kopen.
4. Indien ik niet mag beleggen dan zet ik mijn vermogen tijdelijk op een spaarrekening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten